Rozdział III

- Mamo, teraz będziemy cię nawiedzać do końca życia – do mojej sypialni weszły dzieci. Położyły się obok mnie i czekały, aż dokończę im historię. Rozczuliły mnie ich zniecierpliwione ale proszące oczy, więc zamknęłam książkę i dalej wracałam pamięcią do tamtego okresu. Krótkiego, ale jaki diametralnie zmieniającego moje życie.

Po weekendzie, cała zestresowana, udała się do Austriackiego Związku Narciarskiego, gdzie przebywał trener kadry skoczków.  Poprawiła bluzkę i weszła zdecydowanym krokiem do halu. Gdy spytała się młodej kobiety, gdzie znajdzie niejakiego Alexandra Pointnera,  zdziwiła ją uprzejmość osób tu pracujących. Każdy mówił „dzień dobry”, a kobieta, której się pytała o drogę, zaprowadziła ją pod same drzwi. Serdecznie jej podziękowała i cicho zapukała do mahoniowych drzwi. Kiedy usłyszała, że może wejść, tak też zrobiła. Delikatnie uśmiechnięta, przywitała się z potencjalnym pracodawcą.  Usiadła na skórzanej kanapie, gdzie Alexander jej wskazał dłonią. Usiadł naprzeciwko niej i poprosił o teczkę, ze wszystkimi dokumentami.

- Przejdźmy na „ty”. Będzie łatwiej rozmawiać – uśmiechnął się do niej i wyciągnął rękę – Alex

- Lea – uścisnęła mu dłoń, a on po chwili wrócił do dokumentów

- Nie powiem, Gregor bardzo cię zachwalał, a te wszystkie papierki to potwierdzają. Za dwa miesiące zaczyna się sezon zimowy i byłbym niezmiernie szczęśliwy, gdybyś zasiliła nasze szeregi  jako pierwszy lekarz kadry austriackiej – powiedział i spojrzał na nią.

Nie wiedziała co ma powiedzieć.  Była w niemałym szoku. Zdecydowanie to wszystko działo się dla niej za szybko.

- Dziękuję bardzo, aż nie wiem co powiedzieć. Nie spodziewałam się, że tak szybko mnie pan przyjmie

- Nie pan, tylko Alex.

- Ah no tak. Przepraszam… Myślałam, że macie wiele lepszych kandydatów i odprawicie mnie z kwitkiem – zaśmiała się a on jej zawtórował.

- Masz zdecydowanie najlepsze rekomendacje. Witamy w Austria Team – wstał i wyciągnął do niej rękę. Uśmiechnęła się do niego i ponownie uścisnęła mu dłoń.

- O pieniądzach porozmawiamy później, dobrze? Zaraz muszę wyjść na trening chłopaków

- Jasne, dziękuję za wszystko i do usłyszenia – pożegnała się i wyszła z gabinetu. Aż nie wiedziała co ma teraz z tą wiadomością zrobić. Pierwsze co to powinna podziękować Gregorowi, za to, że się za nią wstawił, jeśli to tak można nazwać. On ją polecił Alexandrowi i jeszcze zachwalał, choć jej prawie w ogóle nie znał.

Szybko wyciągnęła telefon i wybrała jego numer. Jednak po dwóch sygnałach zrezygnowała, przypominając sobie słowa Pointnera, że idzie na trening.

W pełni usatysfakcjonowana dzisiejszą wiadomością, udała się do swojego mieszkania, dzwoniąc jeszcze do przyjaciółki, która podzieliła jej świetny humor.

- A że tak przerwę, ciocia Diana  wiedziała  o tym, że byłaś skoczkinią? – przerwała mi Camille.

- Tak, wiedziała – westchnęłam, przewracając oczami. Ona chyba do końca życia nie da mi żyć, że jej nie powiedziałam.

- Super, wszyscy wiedzieli prócz nas! Nawet ojciec wiedział zapewne, prawda? – wtrącił się Lucas

- Domyślał się, jednak nigdy wprost mu tego nie powiedziałam – odpowiedziałam spokojnie i poprawiłam sobie poduszkę. Ciąg dalszy historii musi nastąpić.

Wieczorem, kiedy z kieliszka piła czerwone, półwytrawne wino, rozdzwonił się jej telefon. Odebrała szybko, widząc numer i imię skoczka.

- Dzwoniłaś, prawda? Miałem trening, nie mogłem odebrać – usłyszała jego głos.

- Wiem, zapomniałam, przepraszam, że zawracam ci głowę, ale chciałam ci bardzo podziękować. – powiedziała do słuchawki i zaczęła chodzić po pokoju, odstawiając kieliszek na stolik z ciemnego drewna.

- Za co? – zapytał zdzwiony.

- Za zachwalanie mnie przy trenerze. To było naprawdę pomocne, widać, że się z tobą liczy.

- Powiedział ci? A to ci zdrajca, no – zaśmiał się, a ona mu zawtórowała.

- Owszem. Jestem ci bardzo wdzięczna za to co dla mnie zrobiłeś. Nawet nie wiem jak mogę ci się odwdzięczyć. – przygryzła nerwowo wargę, słysząc jak wzdycha.

- Umówisz się ze mną – powiedział po chwili milczenia. Zamurowało ją, że aż przystanęła przy oknie.

- I co zrobiłaś? – zapytała mnie Camille.

- Aleś ty głupia, wiadomo, że się zgodziła! Gdyby się nie zgodziła, nie byłoby nas ciołku– od razu skarcił ją Lucas i teatralnie przewrócił oczami. Co ja się z nimi mam?

- To prawda, i wiecie co? Przypominacie mi strasznie waszego ojca. On też tak często używał niemiłych przymiotników na swoich kolegów, jednak oni do tego przywykli, a ja  nie bardzo – powiedziałam ostro. Coraz częściej się wyzywają, a przecież nie mogę dopuścić do takiego obrotu spraw.

- Dobra, rozejm – Lucas pogodził się z siostrą i oboje spojrzeli na mnie z nadzieją.

- O nie, dajcie mi się wyspać. – zdążyłam powiedzieć, a oni zrezygnowani zeszli z mojego łóżka i poszli do siebie, życząc sobie nawzajem dobrej nocy.

 _________

krótko, ale akcja jakoś się klaruje :)

Przepraszam za opóźnienie, lenistwo, lenistwo i jeszcze raz lenistwo. Wielkie i błogie.

Szkoda, że Was tutaj tak bardzo mało, widać, że to opowiadanie to chyba lekki nie wypał, ale dokończę je jak i II serię, którą uważam, że bardzo skopałam i raczej zastanawiam się nad nie publikacją tejże II serii.